This page may contain traces of nuts!
|
|
| |
|
|
| |
This is where you stick random tidbits of information about yourself.
|
|
|
|
|
|
| |
föstudagur, janúar 30, 2004
Föstudagur til fjár. Útborgunardagur í Weybridge.
Rokkenfokkinról.
Vinnuvikan á enda. Mjög gott.
Líklega eru fleiri en ég ánægðir með það.
Ég giska t.d. á að Tony Blair sé afskaplega feginn að þessi vika sé búin.
Hún hefði reyndar getið farið mun verr hjá honum en raun varð.
Í upphafi vikunnar gerðust sumir jafnvel svo frakkir að spá (óska) honum svo miklu pólitísku áfalli að vikan myndi enda í óhjákvæmilegri afsögn hans og jafnvel fleiri stjórnarmeðlima.
En málin þróuðust honum í hag - á ögurstundu.
Fyrst kom Blair Top-up fees frumvarpinu í gegnum þingið - mjög tæplega þó og með mikilli aðstoð frá félaga sínum Gordon Brown. Daginn eftir fékk hann svo alveg einstaklega mjúka meðhöndlun hjá Lord Hutton, var hreinsaður af öllum ásökunum og skuldinni skellt á BBC. Þegar þetta er skrifað hafa tveir af æðstu stjórnendum stofnunarinnar sagt upp störfum og einnig blaðamaðurinn, Gilligan, sem í raun hóf þetta blessaða Kelly mál.
Hutton dæmdi öll vafaatriði málsins ríkisstjórninni í hag en almenningur hér í Englandi og einnig löglærðir menn eru ekki alveg viss um að hann hafi verið með allt á hreinu þegar hann skrifaði skýrsluna sína. Fólki finnst vegið svívirðilega að BBC. Vissulega gerðu þeir mistök en svo virðist sem fleiri hafi hlaupið aðeins á sig í stríðsundirbúningnum sl. vor.
Mr Campbell, fv. spin doctor Blairs, gengur nú um sperrtur enda sáttur við sinn hlut. Hutton fór líka mjúklega að honum. Sumum finnst hegðun Campbells út í hött. Hann virðast vera í stuði til að hefna sín.
Þokkalega.
Það er tæplega hægt að halda því fram að vinnuvikan mín hafi verið eins virðburðarík og hjá Blair. Samt sem áður stóð ég í ströngu og þurfti að nota hausinn ansi mikið við að leysa hin ýmsu vandamál. Hafði bara gaman að því og fíla mig alveg afskaplega vel vinnandi.
Á hverju morgni skrölti ég með lestum til Weybridge með gott rokk í cd-spilaranum og svo aftur heim um kvöldið og les þá í The Times. Ég get því kallað mig commuter. Því fylgja víst engin réttindi.
SoutWest Trains sjá um svæðið hér og er vægast sagt hægt að segja að lesarfloti þeirra sé ansi misjafn.
Lestin sem ég tek hér í Guildford er undantekningralaust af elstu sort, alveg að hrynja í sundur, hávær, ljót, full af fólki og bara ansi hreint í ömurlegu ástandi. Hraðamælirinn sýnir samt max 120 mílur - ég vona að þeir fari þó aldrei svo hratt á þessum druslum.
Lestin sem ég tek svo í Woking áleiðist til Weybridge er hins vegar af nýjustu gerð. Þeir félagar hjá SoutWest pöntuðu nýlega lestir fyrir 1 billjón punda frá Siemens í Þýskalandi og eru að taka þær fyrstu í gagnið um þessar mundir. Ég nýt þess á seinni hluta leiðar minnar í vinnuna.
Þvílíkur munur. Enginn hávaði, ekkert skrölt - eins og lestin fljóti á mjúkum Royal búðingi.
Maður finnur ekki fyrir neinu.
Ef maður vissi ekki betur þá mætti halda að gluggarnir væru flatir skjáir og maður væri staddur í nettum vacum heimi þarna inni.
Svo eru mjög fáir farðþegar á þessari leið sem er alltaf betra.
Því miður tekur þessi seinni lestarferð morgunsins rétt rúmlega tíu mínútur svo gamanið endist stutt. Væri alveg til í 30 mínútur á þessari leið. Maður næði þá rétt að dotta.
Helgi framundan og Embla, vinkona Mæju, á leiðinni til Guildford frá Brussel. Hún ætlar að stoppa hér fram á sunnudag. Planið er að gera eitthvað skemmtilegt á morgun, rölta um bæinn og kíkja út á lífið.
Þeir spá ansi leiðinlegu veðri hér á morgun, gale force winds and constant showers.
Ég vona bara að Embla hafi tekið pollagallann með sér.
21:13
laugardagur, janúar 24, 2004
Ljómandi fínt laugardagsveður hér í Guildford. Sól og blíða og nokkuð hlýtt.
Ég frétti að snjórinn í Reykjavík og nágrenni væri horfinn og að nú væri þar hið skaplegasta veður.
Meira týpískt íslenskt vetrarveður heldur en það sem maður lenti sjálfur í síðustu viku. Það var nú abnormal. Kuldakast af gamla skólanum.
Hér í Englandi hefur verið voða milt og fínt síðan ég mætti aftur á svæðið á mánudagskvöld. Flugvélin fór frá KEF rúmlega þrjú og ég var mættur hér á campus klukkan níu um kvöldið. Mæja tók á móti mér með heitu og ilmandi steak and ale pie og virtist bara nokkuð glöð að sjá mig. Það var nú fínt.
Ég byrjaði ekki í vinnunni fyrr en á miðvikudaginn þannig að ég hafði þriðjudaginn til að undirbúa mig.
Í fyrsta lagi þurfti ég að sofa vel og svo vantaði mig sárlega þokkalegan vinnugalla. Ég dreif mig því í miðbæ Guildford og styrkti Jón Ásgeir og félaga í House of Fraser með því að versla af þeim buxur og skyrtur.
Það þýðir víst ekki að klæða sig eins og stúdent þegar maður er orðinn vinnandi maður og meistari með meiru. Samt er engin ástæða til að vera of fínn - bindi og annað slíkt stuff er algjör óþarfi. Tölfræðingar í markaðsrannsóknargeiranum eiga að vera frjálsega snyrtilegir. Það er málið. Ekki of kúl en ekki of mikill vinstrisinnaðurbókasafnsfræðingurfráausturlandiaðglettingi. Hér er um gullin meðalveg að ræða!
Ég hafði hins vegar ekki efni á nýjum frakka og verð því enn um sinn að láta sjá mig í gamla góða Corneliani frakkanum sem ég keypti hjá Emilio Batchi í París back in 1998. Þessi frakki hefur staðið sig einkar vel í gegnum tíðina og virkað vel á Íslandi á öllum árstíðum. Nú er hann samt farinn að gefa aðeins eftir.
Hann hefur þó dugað lengur en jakkinn sem Frexið keypti á sama stað á sama tíma fyrir fúlgur fjár. Mig minnir að sú flík hafi verið frá Nino Cerrutti.
Þeir félagar í fatahreinsuninni í JL húsinu léku hann grátt og breyttu í raun í fiskroðsjakka af bestu og ljótustu gerð.
Jakkinn virkaði samt vel sem veiðijakki Frexins í miðbæ Reykjavíkur í tvo til þrjá vetur þar til hreinsunargengið eyðilagði hann.
Síðast þegar ég vissi er málið enn hjá lögfræðingi og Frexið löngu hætt að veiða nokkurn skapaðan hlut.
En sem sagt, á miðvikudag vaknaði ég klukkan sjö, klæddi mig í nýja gallann og gamla Parísar-frakkann og hélt rakleiðis út á lestarstöð. Náði lest klukkan 08:07, fór út í Woking og náði þar annarri lest sem tók mig til Weybridge. Frá lestarstöðinni tekur korter að rölta í miðbæ Weybridge þar sem vinnustaður minn, Holden Pearmain, er. Ferðalagið frá campus tekur 75 mínútur og þar af er ég á röltinu í rúmlega háfltíma sem er bara fínt.
Mér líst nokkuð vel á fyrirtækið og samstarfsfólk. Flestir eru á aldur við mig og koma víðsvegar að. Far East og The Subcontinent eiga sína fulltrúa og einnig Suður - Evrópa. Ég hlýt þá að vera fulltrúi Norður - Evrópu.
Strax á fyrsta degi var mér falið að vinna úr stórri spurningakönnun og þurfti m.a. að nota factor analysis og cluster analysis. Þetta verkefni dugði mér á fimmtudag og mestallan föstudaginn og hafði ég bara nokkuð gaman af. Nú er bara að vona að ég hafi gert þetta allt saman eftir bókinni.
Ég var amk feginn að ég lagði mikla áherslu á multivariate statistical methods kúrsinn í UWE sl. vor.
Svo skilst mér að á mánudaginn eigi ég að koma að media tengdu rannsóknarverkefni. Ég hlakka bara til.
Svo er að sjá til hvernig mál þróast. Eins og staðan er í dag þá er ég bara með samning út febrúar og miðast það við verkefnastöðuna hjá fyrirtækinu í dag. Ef hún breytist ekki þá er líklegt að ég vinni bara út febrúar, kannski mars. Síðan ekki söguna meir.
Sjáum til.
Helgarfríið er vel þegið og ætla ég að nota það til að pústa aðeins eftir ansi bissí viku.
Á dagskránni í dag er Tesco ferð og smá dútl á netinu. Kvöldið er óráðið en til greina kemur að slappa af heima eða kíkja niður í bæ og fá sér eins og eina pizzu á Pizza-Express. Þeir bjóða upp á ansi góðar pizzur með spínati, hnetum, ostum, rúnkólasalati! eða bara venulegar pizzur. Amk eru þær flestar verulega góðar og vínflaska með kostar um tíu pund. Góður díll sem fer vel í maga.
13:12
sunnudagur, janúar 18, 2004
Jahérna, aftur.
Hlutirnir gerast hratt hér í Kópó og nágrenni.
Mánuðurinn hér á Íslandi varð að viku því eftir rétt um sólarhring mun ég enn og aftur heiðra Englendinga með nærveru minni. Ég mun því ekki þurfa að fara á Bókhlöðuna til að geta lesið Sunday Times.
Sem sagt - I´m moving back to England (eins og Robbie Williams).
Brits geta því andað léttar og Íslendingar verða bara að sætta sig við þetta.
Þeir félagar Holden og Pearmain hafa boðið mér vinnu í amk einn og hálfan mánuð. Holden Pearmain er markaðsrannsóknarstofa í Weybridge sem er lítill bær nálægt Guildford - rétt innan við M25 hringveginn. Frægasti íbúi bæjarins heitir Cliff Richard, Sir meiraðsegja. Meira veit ég hins vegar ekki um bæinn. Hins vegar veit ég að fyrirtækið er nokkuð virt og kúnnar þess eru stór og öflug alþjóðleg fyrirtæki.
Ég mun eiga að greina gögn með hinum ýmsu tölfræðilegu aðferðum (regression, factor analysis, cluster analysis) og sama hvernig fer þá veit ég að þetta verður mér ansi góð reynsla sem ætti jafnvel að auka líkur því að ég fái fast starf hjá þessu fyrirtæki eða öðru álíka. Maður verður bara að standa sig og turn on the charms.
Svo er aldrei að vita nema maður rekist á Cliff sjálfan.
Það væri nú saga til næsta bæjar.
Framtíðin er ráðin út febrúar. Hvað gerist í mars veit Óðinn.
Það er amk á hreinu að ég hef ekki 100% stjórn á því. Veltur samt á mér.
Íslandsheimsóknin endar á morgun þegar ég flýg með IceExpress til Stansted. Mæja er í háloftunum as we speak svo hún verður ekki ein í nema einn sólarhring. Það ætti að vera í lagi.
Í gærkvöldi fór ég í tvö partý. Fyrst fórum við Mæja í matarboðspartý sem vinahópur Mæju hélt heima hjá Sonju. Skötuselurinn bragðaðist mjög vel og skartaði Grafarvoguinn sínu fegursta á meðan etið var. Mikill snjór úti og froststilla. Stjörnubjart og allur pakkinn.
Eftir mat rauk ég á dyr en meiddi mig ekki neitt því ég opnaði þær. Ferðinni var heitið í afmælispartý hjá Bryndísi, kærustu Einars Ink. Þetta var síðasti séns fyrir mig að hitta félagana svo ég var löglega afsakaður úr matarboðinu.
Partýið var stórfínt og mig minnir að ég hafi endað hér heima í Kópó seint og síðarmeir.
Partýhaldarar kvöldsins fá kærar þakkir fyrir boðin.
Í morgun var ég nokkuð þunnur en lét það ekki á mig fá og var mættur á KFC rúmlega tólf til að éta mig saddan af Zinger burger og fleiru. Ég ætlaði sko ekki að klikka á að keyra Mæju út á flugvöll en þurfti smá start til að koma mér í gír. Mæja var ca helmingi þynnri en ég og leist frekar illa á blikuna - flugvél, rúta, metro, lest.
Hún ætti nú samt að vera mætt heim til Guildford upp úr átta í kvöld og ég verð þar á sama tíma á morgun.
Það líst mér vel á.
Ísland fær ekki að njóta starfskrafta minna alveg strax.
Leiter skeiter.
----------------------------
Mig langar til að benda fólki á eðalstuff frá Englandi. Robbie Williams live at Knebworth.
Ég er ekki frá því að síðustu tvö lögin á plötunni séu með því besta live efni sem ég hef hlustað á. Feel og Angels heita þau. Kallinn kann sko að rífa upp stemminguna og lögin eru þrusugóð.
Það er eitthvað við þennan gaur. Hann virðist meina það sem hann er að segja og syngja.
Einhversstaðar segir hann: "I´m a singer, I´m a songwriter, and I´m a born entertainer".
And a pretty good one - segi ég.
Best að enda Íslandsheimsóknina á nettum texta eftir gaurinn.
Angels heitir lagið.
I sit and wait
Does an angel contemplate my fate
And do they know
The places where we go
When we’re grey and old
’cos I have been told
That salvation lets their wings unfold
So when I’m lying in my bed
Thoughts running through my head
And I feel the love is dead
I’m loving angels instead
And through it all she offers me protection
A lot of love and affection
Whether I’m right or wrong
And down the waterfall
Wherever it may take me
I know that life won’t break me
When I come to call she won’t forsake me
I’m loving angels instead
When I’m feeling weak
And my pain walks down a one way street
I look above
And I know I’ll always be blessed with love
And as the feeling grows
She breathes flesh to my bones
And when love is dead
I’m loving angels instead
And through it all she offers me protection
A lot of love and affection
Whether I’m right or wrong
And down the waterfall
Wherever it may take me
I know that life won’t break me
When I come to call she won’t forsake me
I’m loving angels instead
16:20
föstudagur, janúar 16, 2004
Ég er búinn að finna lausn á Sunday Times vandamálinu. Ekki lengi að því.
Auðvitað er af og frá að ég tími að kaupa það á kr 680 í næstu bókabúð. Ég læt sko ekki ræna mig svo auðveldlega.
Hins vegar er Þjóðarbókhlaðan áskrifandi að blaðinu og kostar ekki krónu að glugga í það þar.
Ég mun því framvegis venja komur mínar þangað til að geta kíkt í uppáhaldsdagblaðið mitt og jafnvel að maður fái sér kaffibolla í leiðinni sem kostar álíka mikið og Sunday Times kostar í UK. Fínt mál.
Ég hef tekið eftir því að í kvöldfréttum Sjónvarpsins er varla snert nokkuð á erlendum fréttum. Þeir virðast ekki hafa áhuga eða getu til þess að taka á því helsta sem er að gerast úti í heimi.
Jú, þegar eitthvað stórt gerist þá verða þeir náttúrulega að skoða það en umfjöllunin er ósköp takmörkuð.
Mér finnst nú ansi líklegt að það sama gildi um fréttir Stöðvar 2 - ég hef því miður ekki náð að horfa á þær síðan ég kom til landsins.
Fréttablaðið eyðir engu púðri í erlendar fréttir og þótt DV myndi reyna að rembast eitthvað í þeim efnum, sem mér finnst ólíklegt, þá skipti það engu máli því það les varla nokkur sála þetta blað (10-20% lestur í síðustu Gallup mælingu).
Það er því líklegt að gamli góði Mogginn sé eini íslenski miðillinn sem er með reglulega, daglega umfjöllun um það sem helst er að frétta erlendis frá (ég er ekki að gleyma útvarpsmiðlum. Þeir hafa alltaf fjallað mjög lítið um erlend mál í fréttatímum sínum enda ekki svo auðvelt nema fréttaritari sé á staðnum). Ef það þrengir svo frekar að Mogganum á næstu mánuðum (Fréttablaðið styrkist) er ekki ólíklegt að skorið verði niður í þessari deild og þá verður ansi erfitt fyrir okkur Íslendinga að neyta erlendra frétta á íslensku.
Þetta er nú svolítið á skjön við hugmyndir okkar Íslendinga um að við séum svo vel upplýstir og fylgjumst vel með því sem er að gerast hjá öðrum þjóðum.
Hvernig í ósköpunum getum við gert það þegar innlendir miðlar fjalla lítið eða ekkert um erlend máefni og innflutt dagblöð og fréttarit eru seld á uppsprengdu verði og eru jafnvel úrelt þegar þau loksins fara í sölu?
Þeir sem hafa aðgang að breiðbandi eða eru áskrifendur að Fjölvarpinu hafa opinn glugga út í heim og geta fylgst vel með. Þetta er samt líklega ekki meira en fimmtungur þjóðarinnar og aðeins á færi þeirra sem eru nægilega öflugir í ensku eða öðru erlendu tungumáli. Restin verður að láta sér netið duga - en líka á útlensku.
Kannski erum við bara búin að gefast upp á því að þýða erlendar fréttir. Netið og erlendar stöðvar hafa tekið við. Við kunnum líka flest ensku og þurfum því ekki að hafa neinar áhyggjur.
Ég er ekki viss um að allir séu sáttir við þessa þróun.
15:20
þriðjudagur, janúar 13, 2004
Þá er maður mættur á Klakann - og að þessu sinni stendur hann svo sannarlega undir nafni. Jökull yfir borginni, ískalt og rokrassgat.
Ég hef ekki kynnst öðru eins í næstum tvö ár og finnst nóg um.
Kuldi er þetta maður.
Einhvern veginn minnti mig að veðrið á Íslandi væri aðeins mildara. Svo er það nú þannig með mig að þegar fólk í Englandi spyr mig um Ísland og hvort það sé nú ekki afskaplega kalt þar þá á ég það nú til að gera ansi lítið úr kuldanum. Tala um að veðrið sé í raun assgoti milt bara. Smám saman hef ég sjálfur farið að trúa þessu bulli í mér.
Ferðin til Íslands gekk nokkuð vel og fá IceExpress menn bestu þakkir fyrir. Þvílík snilld að geta skipt við þetta fyrirtæki í staðinn fyrir að þurfa að púkka upp á hitt kompaníið. Ég man að þegar við Mæja vorum að flytja út til Bristol þá neyddumst við til að kaupa far með Flugleiðum og borguðum kr 35.000 á mann. Þá var mun hagstæðara að kaupa flug báðar leiðir en aðra leið en við vildum í raun bara fá miða aðra leið. Við urðum því að skrópa á leiðinni heim.
Í dag getur maður flogið amk þrisvar sinnum á milli Kef og Stanstead fyrir sama pening með því að skipta við IceExpress - og engu skiptir hvort maður kaupir single eða return miða.
Hins vegar gekk lestarferðin frá Guildford til Stansted ekki eins vel. Þegar við áttum stutt eftir inn á Waterloo í London þá tók einhvert eymingjans grey upp á því að kasta sér fyrir lestina sem var á undan okkur á sporinu. Auðvitað þurfti lestin sem ég var í að stoppa á meðan hreinsunardeildin vann sitt verk - þeir tók´ann upp með kíttispaða og sett´ann beint á ... í líkpoka væntanlega.
Það tók ca klukkutíma og vorum við ganz stopp á meðan.
Í mínum vagni var heill hópur af ungum stúlkum sem voru að fara á tónleika með Justin Timberlake sem áttu að hefjast í London seinna um daginn. Þær voru sko ekki ánægðar með þessa uppákomu og fögnuðu mikið þegar lestin fór loks af stað.
Svo verð ég nú að minnast á eitt hér.
Í gær var ég á rölti niðri í miðbæ og kíkti aðeins inn í Eymundsson í Austurstræti. Á afgreiðsluborðinu við innganginn var, á áberandi stað, stór bunki af The Sunday Times frá sunnudeginum 4. janúar. Í gær var 12. janúar þannig að þetta var blaðið frá þarsíðasta sunnudag. Þetta fannst mérr nú nokkuð skrítið. Dagblöð eldast ekkert sérstaklega vel. En þetta var það nýjasta á boðstólum.
Hins vegar fannst mér verðið sem þeir rukka fyrir blaðið enn furðulegra. Kr 680 fyrir rúmlega viku gamalt dagblað. Í UK kostar sunnudagsblaðið 1.4 pund sem eru ca kr 180.
Fyrr má nú vera álagningin. Góðan daginn.
Reyndar sá ég svo stuttu síðar breska slúðurblaðið Heat í rekka í 10-11. Í UK kostar það 1 pund (= ca kr 127). Í 10-11 rukka þeir kr 550 fyrir stykkið.
Ég er nú þeirrar skoðunar að því meira sem við lesum af erlendum blöðum og tímaritum því upplýstari og kröfuharðari lesendur verðum við sem veitir innlendum blöðum og tímaritum ákveðið aðhald. Það ætti að ýta undir vandaðri vinnubrögð og aukin gæði á íslensku framleiðslunni.
Það er því öllum til góða að lækka aðeins verðið á innfluttu blöðunum.
Ja, kannski myndu eitt eða tvö "kellingablöð" missa tilverugrundvöll sinn - en hver myndi svo sem sakna þeirra.
Engin(n) sem ég þekki!! - er það?
15:54
laugardagur, janúar 10, 2004
Jaherna (eins og akvedinn 30tugur bjorbelgur myndi segja)
Hlutirnir gerast hratt um thessar mundir.
Eins og eg minntist a her adur tha for Maeja i fri til Islands sl midvikudag. Hun byrjar ekki i skolanum fyrr en i kringum 20. januar og fannst thvi tilvalid ad fara i sma heimsokn til Islands og jafnvel adeins ad undirbua lokaverkefnid sitt.
Og nu er rodin komin ad mer ad kikja heim. Eg flyg a morgun med IceExpress og stoppa i amk manud - til ad byrja med.
Thad er kominn timi a ad skoda atvinnumoguleika a Islandi fyrst atvinnuleitin hefur ekki gengid upp her i Englandi.
Svo ser madur bara til hvernig hlutirnir throast. Kannski verd eg kominn aftur ut i feb/mars. Sjaum til.
Amk finnst mer alveg tilvalid ad fara heim a medan Maeja er a landinu - thad er skemmtilegra ad vera saman a svaedinu.
Thetta laugardagskvold verdur thvi sidasta kvoldid mitt her i bili. Thar sem eg er einn i kotinu tha geri eg nu ekki rad fyrir ad thad verdi serlega mikid fjor hja mer. Madur faer ser eitthvad ad snaeda og slappar svo af. Jafnvel ad madur horfi a BBC2 thar sem their aetla ad lista 50 bestu sitcom ever i bresku sjonvarpi. Thad er nu ansi liklegt ad madur sjai marga gullmola thar. Eg bid amk spenntur eftir ad sja ur George and Mildred sem voru syndir a Ruv a niunda aratugnum. Einnig Allo Allo og hvad thetta heitir nu allt saman.
17:15
fimmtudagur, janúar 08, 2004
Nú er ég búinn að vera einn hér í Guildford í sólarhring og enn er geðheilsan í góðu lagi. Reyndar er ég kannski ekki í bestu aðstöðu til að dæma um það en ég læt það samt duga.
Í gærkvöldi horfið ég á kvikmyndina Last Orders eftir Fred Schepisi. Ég fékk DVD diskinn á 3 pund í HMV en það er jafnmikið og kostar að leigja DVD mynd í Blockbuster sjálfsalanum hér á campus.
Meðal leikara í myndinni eru Michael Caine, Bob Hoskins og Helen Mirren. The Observer segir að myndin sé “Absolutely brilliant”, The Guardian lýsir henni sem “Intelligent and moving” og Empire gefur henni fjórar stjörnur.
Ég fílaði myndina vel. Hún er bresk í húð og hár og fjallar um þrjá gamla félaga sem ferðast frá London og upp í sveit til að dreifa jarðneskum leifum þess fjórða (þær eru í öskuformi). Gömlu kallarnir fá sér nokkrar pæntur á leiðinni og rifja upp liðna tíma. Það leynast jafnvel nokkur leyndarmál í fortíðinni.
Fínasta mynd. Jafnvel betri en Bad Boys II og mun betri en Lord of the Rings nr 3.
Sumir gagnrýnendur hér í Bretlandi halda vart vatni yfir LOTR nr 3.
Daily Mail segir “A masterpiece. Amazing, stupendous, jaw-dropping and overwhelming”. Mail on Sunday segir “Magnificent.... Without doubt the best film in the series”. Times segir “We come at last to the great film of our time”.
Ég er ekki sammála neinu af þessu. Ég held það sé hreinlega einhver múgsefjun í gangi. Myndin er markaðssett sem meistaraverk og þá skal hún barasta vera það.
Ég verð nú samt að gera ráð fyrir að þessir gagnrýnendur séu nú nokkuð skynsamir og hafi eitthvað vit á kvikmyndum. Þeir sjá greinilega eitthvað í þessari mynd sem ég sá ekki. Samt er smá séns að þeir séu bara rugludallar.
Uutaaq veiðimaður var hins vegar enginn rugludallur:
"Uutaaq Veiðimaður
Ungum veiðimanni sem Uutaaq hét varð einu sinni á sú slysni að gleypa oddinn af skutli sínum. Þetta olli honum nokkrum þjáningum því oddurinn ýttist í innyfli hans. Hann greip þá til þess ráðs að reka við í átt að náhvelavöðu. Skaust skutuloddurinn þar með úr rassi hans og í gegnum hjörtu allra náhvelanna. Uutaaq var eftir það hylltur sem mesti veiðimaður í heimi. Hann óð líka beinlínis í kvenfólki það sem hann átti eftir ólifað."
Þessa skemmtilegu sögu er að finna í bókinni Kajak drekkhlaðinn af draugum, sem Sigfús Bjartmarsson þýddi.
Mér finnst að einhver ætti að gera kvikmynd um ævi þessa sniðuga veiðimanns. Viðrekstraratriðið yrði örugglega “A masterpiece. Amazing, stupendous, jaw-dropping and overwhelming”.
Gekk ég kannski of langt núna?
Geðheilsan maður.
Stórir strákar fá raflost og allt það.
Stóóórir stráááákaaaaar fáááá raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaflooooooooooooooooooooooooosssssttttttt punktur 15
15:00
miðvikudagur, janúar 07, 2004
Sorgardagur i Guildford.
Maeja er ad yfirgefa baeinn og kemur ekki aftur fyrr en eftir taepar tvaer vikur.
Hun flygur med IceExpress til Islands i kvold.
Eg sit eftir med sart ennid.
Hins vegar er ekki oliklegt ad eg fari somu leid mjog fljotlega. Thad skyrist a allra naestu dogum.
13:59
þriðjudagur, janúar 06, 2004
Lord of the Rings: The Return of the King.
Vid Maeja forum a thessa mynd i gaerkvoldi.
Bla bla.
Hun var nu frekar langdregin og toppadi alls ekki mynd nr 2.
Eiginlega fannst mer thessi mynd oskop lik mynd nr 2 - su var bara betri.
Adalbardaginn i thessari var bara endurtekning a bardaganum i nr 2 - give or take nokkur troll og risafila.
Svo fannst mer labbitur theirra Froda og felaga vera ordinn ansi tidindalaus. Endalaust hjal um hringinn og hvad thetta vaeri allt nu erfitt. "My precious" typan var a stjai eins og i nr 2 thar sem hun atti myndina. Her var hun bara old news og hefdi matt steindrepast a fyrstu metrunum.
I myndinni voru i raun ekki nein wow moment. Thetta hefdi atti ad vera Grand Finale en i stadinn lognadist myndin bara ut af.
Svo eru samtolin alveg einstaklega steril. Daemigert samtal var ca svona:
"The shadhow of the mountain is over us. You must go to the Forest of the Blind and talk to Charade, the great warrior".
"But wait, then I have to cross the River of the Snakes!"
"Yes, I know, my little Hobbit".
"But that is impossible".
"Ahh. Do not hesitate in time of great peril. You will go and the Light of Anadan will guide you through".
gobbidi gobbidi gobbidi gobb.
Thegar fimmta svona senan i myndinni kom tha var eg farinn ad efast um gaedin.
Samt var nu liklega best ad sja thessa mynd til ad ljuka thessum pakka.
Hins vegar er alveg a hreinu ad eg aetla ekki ad fa mer DVD pakkann sem kemur ut fyrir naestu jol og inniheldur allar myndirnar + extra stuff og kostar kr tiuthusund.
Alveg nog ad sja thessar myndir einu sinni.
Og a medan eg ad skrifa um kvikmyndir.
8 Mile med Eminem er arfaslopp raema. Alveg heilmikid kjaftaedi og ekkert i hana varid. Sagan er svo arfaslopp ad eg hreinlega missi legvatnid yfir myndinni - sem vid Maeja leigdum nu fyrir stuttu.
Og ekki er nu rappid beint skemmtilegt.
Sem sagt - fordist thessa mynd eins og eg fordast tunfisksalat.
Eg maeli hins vegar med Bad Boys II.
Alveg svaka god og vel leikin og plottid skotheldara en jolakaka. A skilid ad fa alla Oscarana.
Noooooooooooooooooooooot.
13:53
mánudagur, janúar 05, 2004
Nú um jólin las ég bók um breska landkönnuðinn og leiðangursstjórann Robert Falcon Scott, eða Captain Scott eins og hann var kallaður.
Bókin, Captain Scott, er eftir Ranulph Fiennes og kom út á síðasta ári. Hún er ca 450 bls og inniheldur mikið af góðum myndum og kortum.
Hér er smá umfjöllun um Scott.
Í upphafi síðustu aldar stýrði Scott tveimur breskum vísinda- og landkönnunarleiðöngrum til Suðurskautsins. Á þeim tíma höfðu menn ekki enn stigið fæti á Suðurpólinn og í raun var ósköp lítið vitað um þetta svæði. Menn vissu ekki einu sinni hvort að íshellan á Suðurskautinu hvíldi á landmassa eða hvot eingöngu væri um ís að ræða eins og á Norðurskautinu. Einnig átti eftir að staðsetja segulskautið sunnan megin á hnettinum, en það var mikilvægt til að auka öryggi á siglingaleiðum í suðurhöfum.
Höfundur bókarinnar er margreyndur pólfari og leiðangursstjóri og getur því skrifað sögu Scotts af miklu innsæi. Ranulph Fiennes (ca 55 ára) má kalla sig Sir Ranulph Fiennes og var hann m.a. fyrsti maðurinn til að komast á báða pólana (án þess að fljúga þangað). Nú síðast komst hann í heimsfréttirnar fyrir að reyna að hlaupa sjö maraþon í sjö heimsálfum á sjö dögum. Hann og félagi hans náðu að hlaupa sjö maraþon á sjö dögum en þó aðein í sex heimsálfum. Mig minnir að einu fluginu hafi verið frestað vegna veðurs og því hafi þeir neyðst til að hlaupa tvö maraþon í sömu álfunni til að klára verkefnið á sjö dögum.
Það skiptir þó litlu máli og í raun stórmerkilegt að þeir hafi náð þessum árangri.
Það sem gerir afrek þeirra enn merkilegra er að Sir Fiennes var nýbúinn að jafna sig eftir hjartaáfall.
En aftur að Captain Scott.
Hann stýrði tveimur leiðöngrum til Suðurskautsins. Fyrri ferðin var farin 1901-1904 og þótt Scott hafi ekki tekist að komast á Suðurpólinn að þessu sinni þótti leidangurinn mikil sigurför því vísindamennirnir i hopnum náðu að sinna mikilvægum rannsókum á veðurfari, lífríki og jarðfræði svæðisins. Segulskautið var staðsett og steingervingar sem fundust sýndu fram á að Suðurskautið væri landmassi.
Í tilraun sinni til að komast á pólinn urðu Scott og félagar frá að hverfa vegna þess að þeir voru ekki nógu vel undirbúnir. Í raun má segja að verkefnið hafi verið erfiðara en þeir höfðu gert sér grein fyrir. Þeir komust hins vegar naer polnum en nokkur maður hafði áður komist og lærðu heilmikið af mistökum sínum.
Siglingin fra Englandi til Suðurskautsins tok nokkra mánuði og svo nýtist tíminn þar ansi illa því heimskautasumarið er mjög stutt - ca tveir mánuðir - en veturinn þeim mun lengri og dimmari - sólin sest í heila fimm mánuði. Sumarið er því nýtt til að ferðast og sinna vísindastörfum á vettvangi en yfir háveturinn geta menn ansi lítið gert utanhúss/skips. Scott og félagar hýrðust tvo heila vetur í skipi sínu - tæplega fimmtíu manns í yfirfullu skipi í ógurlegum kulda og myrkri með fátt fyrir stafni. Það fer ansi illa með marga og slíkar aðstæður reyna virkilega á leiðangursstjórann sem ábyrgur fyrir velferð manna sinna.
Í þessari ferð hét leiðangursskipið Discovery og var það smíðað í Dundee í Scotlandi. Þegar ég var á ferðinni í Dundee í nóvember sl. var stórt og gamalt seglskip það fyrsta sem við mér blasti þegar ég kom út af lestarstöðinni. Svenni, sem tók á móti mér, sagði að þetta væri það eina merkilega sem hægt væri að sjá í Dundee og að einhver gaur hefði farið á þessu skipi til Suðurskautsins. Nú sé ég mikið eftir því að hafa ekki farið um borð í skipið og skoðað það hátt og lágt því auðvitað var þetta sjálft Discovery - eitt frægasta leiðangursskip allra tíma.
Seinni leiðangur Scotts hófst árið 1910. Í millitíðinni hafði Shackelton, sem Scott hafði tekið með sér í 1901-4 ferðina, stýrt leiðangri til Suðurskautsins og komist nær pólnum en nokkur annar. Hann neyddist hins vegar til að snúa við ca 200 km frá pólnum og voru hann og félagar hans heppnir að komast lífs af úr þeirri ferð.
Scott fékk aðgang að dagbókum Shackeltons og lærði heilmikið af þeim mistökum sem gerð voru í leiðangri hans. Scott var því nokkuð bjartsýnn þegar hann lagði í hann á skipi sínu Terra Nova árið 1910. Nú átti að sigra pólinn í eitt skipti fyrir öll.
Leiðin sem Scott valdi á Suðurpólinn var rúmlega 3000 km fram og tilbaka og verkefnið því ansi flókið og erfitt. Hópurinn fór mestalla leiðina á skíðum og vistir og búnað drógu þeir á sleðum.
Í janúar 1912 komust Scott og félagar hans á Suðurpólinn en þeir voru því miður ekki fyrstir til því norski landkönnuðurinn Amundsen komst á pólinn aðeins mánuði áður. Hann fór aðeins aðra leið og notaði hunda til að draga menn og búnað á sleðum. Hann lagði af stað með 52 hunda en aðeins 11 komu til baka.
Amundsen var nú ekki mikill heiðursmaður og beitti í raun lúalegum brögðum til að auka líkunar á því að hann yrði á undan Scott á pólinn. Hann hélt átætlunum sínum leyndum fram á síðustu stundu og sagðist vera að undirbúa leiðangur á Norðurpólinn. Það var ekki fyrr en skip hans var lagt úr höfn að áhöfinn fékk að vita hvert ferðinni væri i raun heitið. Á sama tíma talaði Scott opinskátt um sín ferðaplön því hann hélt að hann væri sá eini sem stefndi á Suðurpólinn þetta árið.
Amundsen var í kapphlaupi við Scott en Scott var ekki í kapphlaupi við neinn. Allur undirbúningur beggja leiðangursstjóra var í samræmi við það.
Scott vildi auðvitað komast fyrstur á Suðurpólinn en einnig vildi hann nýta ferðina til að sinna mikilvægum vísindastörfum. Hann var t.d. með jarðfræðinga, veðurfræðinga, líffræðinga og fleiri vísindamenn með í för sem sinntu rannsóknm og söfnuðu gögnum sem síðar áttu eftir að svara mörgum spurningum um þetta svæði.
Jafnvel eftir að Scott frétti að Amundsen stefndi á Suðurpólinn og að líklegt væri að Amundsen gæti orðið á undan þangað breytti Scott ekki rannsóknaráætlunum sínum. Þetta var leiðangur en ekki kapphlaup.
Þótt Amundsen hafi komist fyrstur manna á Suðurpólinn þá gagnrýndu hann margir (líka Norðmenn) fyrir hegðun hans og í raun voru flestir mjög sárir yfir því að heiðursmaðurinn Scott skyldi ekki komast þangað fyrstur. Scott hafði að miklu leyti eignað sér svæðið (á þessum tíma virtu flestir landkönnuðir “eignarrétt” annarra landkönnuða á svæðum sem þeir höfðu fyrstir kannað) og í raun rutt leiðina á Suðurpólinn.
Í dag er bandarísk rannsóknarstöð á Suðurpólnum og heitir hún eftir Amundsen og Scott til að heiðra afrek þeirra beggja.
Amundsen var fyrstur á Suðurpólinn en Scott var fyrstur til að ganga þangað.
Amundsen og felagar komust heilu á höldnu til baka en sömu sögu er ekki að segja af Scott og félgögum.
Hópurinn sem fór á pólinn taldi fimm manns og voru þeir orðnir ansi veðraðir þar sem þeir stóðu á enda alheimsins 18. janúar 1912. Á leiðinni til baka voru þeir einkar óheppnir með veður og skidafæri. Vindurinn blés í fangið á þeim og mikið kuldakast skall á. Þeir fengu frostbit í andlit og útlimi og voru vannærðir, uppþornaðir og þreyttir. Lífið fjaraði út og að lokum sofnuðu Scott og tveir félagar hans í tjaldi sínu og vöknuðu aldrei aftur. Þeir höfðu þá legið í tjaldinu í nokkra daga til að bíða af sér óveður en einnig má segja að þeir hafi einfaldlega verið uppgefnir. Scott hélt dagbók fram á síðustu stundu og lýsti líðan sinni og félaga sinna á meðan þeir biðu dauða síns. Hann skrifaði í dagbókina um andlát beggja félaga sinna og hefur því líklega tórað lengst. Síðasta færsla Scotts er frá 29. mars 1912.
Tveir félaganna höfðu dáið á leiðinni og fundust aldrei en þeir þrír sem dóu í tjaldinu fundust í nóvember 1912. Þeir voru þá aðeins um 300 kílómetra frá því að komast á leiðarenda og aðeins ca 15 km frá birgðaststöð sem hafði að geyma mat og eldsneyti.
Þessi ferð Scotts og félaga á Suðurpólinn og næstum aftur til baka er líklega eitt mesta þrekvirki sem sögur fara af. Sumir kalla hana "The Greatest March Ever Made".
11:22
föstudagur, janúar 02, 2004
2004 rulladi af stad her i UK a nakvaemlega sama tima og heima a Islandi. GMT er malid.
Stemmingin var nu frekar roleg hja okkur Maeju mestallt kvoldid. Vid eldudum godan mat og drukkum raudvin med vorum svo bara roleg heima um kvoldid. Vid roltum reyndar upp ad Guildford Cathedral a midnaetti og skaludum i kampavini og fylgdumst med Guildford-buum skjota upp flugeldum. Audvitad var flugeldasyningin ekki jafnflott og heima a Islandi en thad var nu samt nokkud fjor i haloftunum - amk meira en eg bjost vid.
Rett eftir midnaetti skall svo a thrusurok og rigning her i Guildford en fram ad thvi var hid finasta aramotavedur. Thetta vedur skall vist a Scotlandi adeins fyrr og vard m.a. til thess ad fresta vard ollum hatidarholdum i Edinburgh (Embra - eins og their segja). Aramotahatidarhold i Embra eru vist med theim betri i Evropu thar sem borgaryfirvold standa fyrir allsherjar skemmtiatridum og risa-flugeldasyningu. Buid var ad koma fyrir thvilikum bombum og eldflaugum upp a Calton Hill en ollum pakkanum var frestad vegna votvidris og ofsaroks. Yfir hundrad thusund manns urdu thvi fyrir miklum vonbrigdum i hofustad Scotlands thessi aramotin.
14:41
|
|
| |
|
|
|
